Σαν άκουσε για τη Σφίγγα και για το αίνιγμα της και για τα βάσανα που περνούσε ο κόσμος εξαιτίας της, ευθύς αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του. Πήγε, λοιπόν, και στάθηκε μπροστά στο τέρας και περίμενε.

Η Σφίγγα χαμογέλασε γλυκά. Και πιο γλυκά ακόμη τον ρώτησε:

«Φωνή έχει μόνο μία.
Πόδια τέσσερα και δυο και τρία.
Όσο λιγότερα ποδάρια έχει,
τόσο πιο γρήγορα μπορεί και τρέχει.
Τώρα τον ξέρεις; Σε αγαπάει.
Μα, αν δεν τον ξέρεις, σε πολεμάει.
Και σε νικάει. Και σε νικάει.»

Ο Οιδίποδας την άκουσε καλά. Μια μια οι λέξεις έσταξαν το νόημα τους μέσα στο κεφάλι του. Σκέφτηκε μ’ όλη του τη δύναμη. (…) Εκεί όρθιος το ξανασκέφτηκε το αίνιγμα της Σφίγγας. Και με δυνατή, καθαρή φωνή της απάντησε:
- Ο άνθρωπος είναι η λύση στο αίνιγμα σου. Ο άνθρωπος έχει φωνή και μιλάει. Κι όταν είναι μωρό, μπουσουλάει με τα τέσσερα και να τρέξει καθόλου δεν μπορεί. Μεγαλώνοντας, σηκώνεται στα δυο του πόδια και τρέχει μια χαρά. Γερνώντας, όμως, δυσκολεύεται και στηρίζεται στο μπαστούνι του, στο τρίτο πόδι, για να σύρει τα βήματα του. Αυτός ο άνθρωπος τώρα πρέπει να έχει τα μάτια του μυαλού και της καρδιάς του ανοιχτά, για να γνωρίζει τον εαυτό του. Γιατί, άμα ξέρει τον εαυτό του, τότε είναι ο καλύτερος φίλος του. Αν δεν τον ξέρει, όμως, τότε είναι ο χειρότερος εχθρός του. Αν δεν καταφέρει να τον γνωρίσει και να τον κάνει φίλο του, τότε σίγουρα θα νικηθεί.

Λύσσαξε τότε η Σφίγγα από το κακό της, που βρέθηκε άνθρωπος και τη νίκησε. Και τυφλωμένη από τη λύσσα της έπεσε από την κορφή του βουνού στον γκρεμό και τσακίστηκε.

Όσο για τον Οιδίποδα έγινε βασιλιάς της Θήβας.